মৰমৰ

মনোজ মন কলিতা

যোৱা নিশা যেতিয়া ৰেলত উঠি গুচি আহিলো
খিড়ীকিৰে বহুবাৰ চাই পঠিয়ালো,
কিজানিবা কোনোবাই মোলৈ চাই আছে !
নাই |
বন্ধ খিড়ীকিবোৰৰ সিপাৰে মাথো ৰৈ আছে
সীমাহীন অন্ধকাৰৰ পৰ্দা |
তুমি আহিবা বুলি এবুকু মৰম লৈ আছিলো
কিন্তু নাহিলা |
পুৱা যেতিয়া হৃদয়খন জুকিয়াই চালো
দেখিলো মৰমবোৰ সেমেকি গৈছে ;
ওৰেটো নিশা যে উচুপি থাকিলো, সেই বাবেই |
সেই সেমেকা মৰমবোৰ মাথো তোমাৰ বাবেই আছিল,
এতিয়া সেইবোৰ কলহত ভৰাই থলো ,
লাওপানী হ’লে খাব পাৰিম ;
অন্ততঃ মাতাল হোৱাৰ জোখাৰে |
হয়তো তেতিয়াহে সামৰিব পাৰিম মোৰ চকুপানীবোৰ !
এতিয়া মই তোমাৰ পৰা বহু নিলগত,
তথাপি গভীৰ নিশা উচপ খাই উঠো,
তোমাৰ হৃদয়ৰ স্পন্দনবোৰ শুনি, ইমান ওচৰত !
মোৰ মৰমবোৰ দুপৰীয়াৰ ৰ’দজাকে শুকুৱাই পেলালে
বতাহৰ বোকোচাত তোমালৈ পঠিয়াই দিছো,
সময় পালে বুটলি ল’বা ,
পেলাই নিদিবা |
অন্ততঃ উকা কাগজত নীলা চিঞাঁহীৰে
এটা আকাৰ দিবা মৰমবোৰক,
চিঞাঁহী যদি নোপোৱা মোক জনাবা;
ভগ্ন হৃদয়ত তেজৰ চেকুঁৰা এতিয়াও বিৰিঙি আছে |