কমলা কুঁৱৰী

জ্যোতিময় দত্ত

মেলা চুলিৰে বাগৰে কলচীয়া আকাশ
ৰজাৰ ৰথৰ চকাই পিহি নিয়ে কাৰোবাৰ আৱেগৰ কাঁচিজোন

কেঁচা ৰাতিৰ নৈ-পৰীয়া কোহালত লগ এৰা দিয়ে বুকুৰ ছাঁটো বুকুৰ পৰা
পানীপিয়াৰ মাতে তেজৰ এন্ধাৰত পুতি যায় বিষাদ

কাৰেঙৰ ভগা মাতত ৰেপ যায় ফেহুঁৰ্ঙী দেহ কমলাৰ
সপোনৰ শয্যাত খহি থাকে জীয়াই থাকিব পৰাকৈ মনৰ কুহুমীয়া

মৰণকাতৰ কঁপনিত জ্ৱলি থাকে দুওঁঠ
ন-দেহৰ পিয়াহত ৰজা মৰে, প্ৰজা মৰে পথাৰৰ খৰাঙত

বিৰামহীনতাৰ সীমনাত পাখি মেলি ধৰফৰাই কলিজাৰ হেতুলুকা
মঙলতী বুঢ়ীৰ বাছনীত ভৰিৰ মাটি খহে কমলাৰ
গভৱতী বুকু বান্ধি থোৱা হয় কপালৰ পুখুৰীত

পাৰঘাটে পাৰঘাটে ৰাতি দুপৰত উচুপি থাকে কমলা
কুঁৱৰী ফুলি থাকে হালধীয়া সোণাৰু হৈ কোঁৱৰৰ চকুপানীত |

(মোৰ জীৱ্নত লগ পোৱা হেজাৰজনী কমলা আৰু হেজাৰজন সপোনকুঁৱৰৰ নামত এই কবিতা)