চন্দ্ৰমা কলিতা
বতাহ এজাক বৈ আছিল,
নাহৰকেইজোপাত কপনি তুলি।
অস্তাচলত লুকাব খোজা নাছিল,
আবেলিৰ হেঙুলীয়া হাঁহি।
বতাহত কপিছিল মোৰ কপাহী দোপাত্তা,
হয়তো ফাগুনৰ উন্মাদনা।
সিমলুজোপাৰ হাঁহিত সেইদিনা মাতাল হৈছিল ফাগুন।
লাহে লাহে ধুলিয়ৰী হৈছিল ভাৱনাৰ সাগৰ।
মূৰ তুলি সুধিছিলো,
বন্ধ দুচকুৰে তুমিও অনুভৱ কৰানে,
তলসৰা ফাগুনৰ হালধীয়া বিষাদ ?
তুমি হাঁহিছিলা
মোলৈ নোচোৱাকৈ সেইদিনা তুমিয়েই কৈছিলা,
হালধীয়াই নোৱাইছে উর্বৰা ধৰিত্ৰী।
সেউজীয়াৰ বাতৰি বতাহত সিঁচি,
আশাৰ বৰষুণজাক
ফাগুনেইতো আনিব মাতি।
বতাহ এজাক বৈ আছিল,
নাহৰকেইজোপাত কপনি তুলি।
অস্তাচলত লুকাব খোজা নাছিল,
আবেলিৰ হেঙুলীয়া হাঁহি।
বতাহত কপিছিল মোৰ কপাহী দোপাত্তা,
হয়তো ফাগুনৰ উন্মাদনা।
সিমলুজোপাৰ হাঁহিত সেইদিনা মাতাল হৈছিল ফাগুন।
লাহে লাহে ধুলিয়ৰী হৈছিল ভাৱনাৰ সাগৰ।
মূৰ তুলি সুধিছিলো,
বন্ধ দুচকুৰে তুমিও অনুভৱ কৰানে,
তলসৰা ফাগুনৰ হালধীয়া বিষাদ ?
তুমি হাঁহিছিলা
মোলৈ নোচোৱাকৈ সেইদিনা তুমিয়েই কৈছিলা,
হালধীয়াই নোৱাইছে উর্বৰা ধৰিত্ৰী।
সেউজীয়াৰ বাতৰি বতাহত সিঁচি,
আশাৰ বৰষুণজাক
ফাগুনেইতো আনিব মাতি।
No comments:
Post a Comment