সাৰাংশ

উচ্চজিৎ কলিতা

সময়ক এদিন কাণে কাণে ক’ম
আমাৰ মৃত্যুৱে ঈথাৰত চিন নাৰাখিব
আমাৰ প্রেমত টোপনিৰ হিম নগলিব
তথাপি আমাৰ খেদ নাথাকিব
আমিও আছিলোঁ প্রেমিক পৃথিৱী-প্রিয়াৰ |স্থবিৰ সূৰ্য যাৰ গতিৰ আশা নাই
তাৰ কোনো দাবী নাই
তাৰ বাবে স্থিতিৰ সন্ধানো নাই |জিকমিক কৰি জ্বলে ক’ৰবাত
এটি-দুটি প্রাণৰ জোনাকী,তাতেই সিহঁতৰ সান্ত্বনা
জীৱনত যুঁজাৰ যাতনা নাই |আমি যে নহ’লোঁ আত্মীয় সেই মূঢ়তাৰ
কপালত লাগি অহা ঘামৰ টোপাল |মৃত্যু সহজ আমাৰ জীৱনৰ দৰে,তথাপি জানো সহজ আমাৰ জীৱন ?সেই জটিলতাৰে অংশ আমি
তাৰ কোনো সাৰাংশ নাই |উত্তৰৰ দুৱাৰত অচিনাকি প্রাণ
আমি আলিদোমোজাৰ কবি,আমি জুৰাছিক
আমি যুযুৎসু
আমি আজন্ম নচিকেতা |আমাৰ কবিতা
আত্মৰত নাৰ্চিচাছৰ
গ্লানিৰে কৰুণ নহয় |ইযে আমাৰ জীৱনৰ কাব্য
দুটি পাৰ এক কৰা
সুৰবালা নদী বয়
পৃথিৱীৰ প্রথম প্রেমৰ |আমাৰ প্রেমৰ বন্দৰ
জোৱাৰৰ গতিৰে মহান |দূৰ এটি বীথোভেন
অতিক্ৰমী জ্ঞানৰ প্রতীচ্য পাৰ
পান কৰি হেমলক
আমাৰ যন্ত্রণাক কৰেহি মধুৰ
আমাৰ সভ্যতাক দিয়েহি খবৰ
ক্ষুদ্র কোনো তৰংগ-প্রান্তৰ |আমাৰ যাত্ৰাৰ সাৰাংশ নাই
সাৰাংশ নাই জোৱাৰৰ |থাকিব নোৱাৰে কঠিন কাব্যৰ;থাকে মাথোঁ স্থবিৰ প্রজ্ঞা
আৰু মৃত মানুহৰ |