স্নেপস্বট

 জ্যোতিময় দত্ত

শিলৰ শব্দবোৰ মজিয়াত থেকেচা খাই পৰোতে
মাটিৰ মানুহে উই হাফলু হৈ দেৱাল বগালে

টেটু চেপা বতাহে কপালে সাধুশুনা চোতাল
কলিজাৰ কেঁচা তেজ মিলি গ’ল ধাৰেকটা পানীত

ঢলি পৰা সাকোখনেৰে সময়ৰ নৈ-খন পাৰ হওতে
হালধীয়া ৰ’দে ফালি থৈছিল গাৱৰ মাটিৰ মনবোৰ

চকুৱে চকুৱে জিলিকি ৰৈছিল আখৰাভূমিৰ পোৰা অঙঠা
দহোআঙুলিৰ ফাকেৰেই সৰকি গৈছিল বিচাৰি ফুৰা স্ৰোত-চেতনা

ওঁঠ পুৰিছিল ,দুভৰি তলুৱা জ্বলিছিল
হেৰুৱা মাতেৰেই ভূকুৱাই আছিলো স্বপ্নহাৰা বুকুবোৰ