কথাকবিতা

শান্তনু চাংমাই

বহাগ

দুৰ্দান্ত যুৱক মই - নাম মোৰ বহাগ | অপ্ৰতিৰোধী জলপ্ৰপাতৰ দৰে চুৰ্ণ-বিচুৰ্ণ কৰি আগুৱাই যাওঁ সহস্ৰ শিলৰ প্ৰাচীৰ | বৰদৈচিলা ব্ৰহ্মাস্ত্ৰৰে বধি যাওঁ নিশকতীয়া মনৰ কাপুৰুষবোৰক | গজিবলৈ নিদিও মুঙদুনচুনখামত এলাহৰ বিজলুৱা শেলুৱৈ | মানুহক ঠগি খোৱা চামৰ বাবে তৈয়াৰ কৰো মৃত্যুনামা | নচচা শুল সাজু কৰো দিবলৈ শাস্তি | তুমি হয়তো সুধিবা- “ক’তা, কেতিয়াওতো দেখা নাই তোমাৰ ন্যায়? কেতিয়াওতো ৰাঙলী হোৱা নাই লুইতৰ বুকু কপট-কুলাঙ্গাৰসকলৰ শোণিতেৰে ?” এৰা হয়তো ঠিকেই কৈছা তুমি | লাওপানী, মঙহৰ নিচাত বুৰ গৈ ময়ো কেতিয়াবা পাহৰি যাও মোৰ নিজৰেই কৰ্তব্য | চহালেইতো নহ’ব- বৰষুণেও তিয়াব লাগিব মাটিৰ পিঠি | মাথো যহালেইতো নহ’ব- কামেহে দাঙি ধৰিব মোৰ প্ৰকৃত পৰিচয়- মোৰ দুৰ্দান্ত স্ৱৰূপ | তোমালোকে এটা কাম কৰা- সেই যে ফাইলটো দেখিছা? তাতেই সুমুৱাই থৈ যোৱা তোমালোকৰ অভিযোগৰ দৰ্খাস্তবোৰ; সময় হ’লে নিশ্চয় খুলি চাম- অহা বছৰ চ’ত মাহ নৌ আহোতেই |

ৰঙালী

দীপলিপ চিৰযৌৱনা গাভৰু- নামটো নাজানা জানো? ৰঙালী | প্ৰথম বিহুকুৱৰী হৈছিলো- ছশমান বছৰৰ আগতেই | এতিয়াও মানুহে মোৰ কথা মনত ৰাখিছে | বহাগ আহিলেই সোধে মোৰ ঠিকনা- সোধে মোৰ প্ৰগ্ৰাম এইবাৰ ক’ত ক’ত ৰাখিছে | টিকেটৰ যি হে দাম, তথাপিও মানুহ আহে জাক জাক- গাড়ী ভাড়া কৰি কৰি | সস্তীয়া থিয়েটাৰ নাইবা চিনেমাতকৈ মই জন্মাৰ পাৰো অধিক আপোনতা | মোৰ বুকুৰ উঠা-নমাত প্ৰাণ পায় প্ৰতি বছৰে অলেখ ডেকা সপোনে | সেয়ে অসমৰ মোৰ দাম বেছি - | তুমি যদি থাকা কোনো সস্তীয়া বস্তি অথবা গাৱত- মোক হয়তো নেদেখিবও পাৰা | সাতদিনতে ইমান যে অনুষ্ঠান আবদাৰ পূৰ কৰিব লগীয়া হয়, তোমাৰ অন্চললৈ নহাৰ বাবে ভূল নুবুজিবা- অহা বছৰ নিশ্চয় আহিম, কিন্তু আগতীয়াকৈ মোক “বুকিঙ” কৰি থ’বলৈ নাপাহৰিবা |