ঊষা নগৰীত সন্ধিয়া

জ্যোতি সংগীতা দত্ত

গণেশঘাটেদি জোনটো উঠি আহিলে
গাভৰু হয় চহৰ খন

বতাহ জাকত পাগ উঠিলে..
শিমলু তুলা হৈ খহি থাকে আকাশ

অগ্নিগড়ত উমি উমি জ্বলি থাকে তেতিয়াও..
গুচি যাব নোখোজা সুমথিৰা ৰ’দ

দুৰ্দান্ত সপোনেদি সোমাই আহে
ঊষাত বন্দী কোনোবা অনিৰূদ্ধ..
প্ৰেমিক হৈ উঠে গোটেই চহৰ খন

আন্ধাৰখিনিত বিয়পি যায়
ঊষাত হেৰুওৱা সময়
হ’ব নোৱাৰা উভতনিৰ য্ন্ত্ৰনাৰে চহৰখন গৈ থাকে

মুখৰ হৈ উঠে
ভাগৰুৱা চহৰখনৰ প্ৰত্যেকটো গলি
নিৰৱচ্ছিন্ন আলাপ আৰু ব্যস্ত পায়চাৰিত
লাহে লাহে নিখোজ হ্য় প্ৰেমিক চহৰখনত মৌনতা...

(..........এটা ফাগুনীয়া আবেলি প্ৰেমত পৰিছিলো চহৰখনৰ........)