সাঁথৰ

জ্যোতিময় দত্ত

দুভৰি জোকাৰি দৌৰি থকালৈকে বুকুবোৰ জীৱন্ত
চকুৰ চেলাউৰি কপি থকালৈকে লাজৰ উৰণী
দুহাত মেলি থকালৈকে কপালৰ আকাশ নীলা

যিমান দূৰলৈকে চাব পাৰি সিমানলৈকে বিশ্বাস
যিমান দূৰলৈকে বুজি উঠিব পাৰি সিমান দূৰলৈকে চিন্তাশীল
যিমানলৈকে জুখি চাব পাৰি সিমানেই বিবেক

দুচকুত দেউ দি থকালৈকে বাস্তৱ
ধূলিত পোত গৈ দেৱালত উলমি ৰ’লে
হৈ পৰে
মৰহা দিনৰ এটা উখহি পৰা সাঁথৰ |

( কিছু অনুভৱ পাৰ কৰি অহা দিনৰ... মোৰ এই কবিতা )