তোমাৰ প্ৰেমত পৰিবলৈ আৰু কত পৰ ?

হৃষীৰাজ শৰ্মা

তোমাৰ শব্দবোৰেৰে মোৰ উশাহ আৰু
তোমাৰ ভাৱনাবোৰ মোৰ মন শৰতৰ জোনাক |
তুমি প্ৰেমৰ ৰাগীৰ এপিয়লা ৰঙা মদিৰা
আৰু ম‍ই ব্যকুল সেই নিচাত উতলিবলৈ
তোমাৰ প্ৰেমত পৰিবলৈ আৰু কত পৰ ?
তুমি ৰৈ আছা দূৰণীত,
বন্ধ তোমাৰ চৌপাশ
ম‍ই বিশৃংখল, মোহান্ধ, ভয়াৰ্ত
নাজানোঁ, কেতিয়ালৈ মুকলি হ’ব
তোমাৰ আঁচলত আবদ্ধ সেই জোন ;
যাৰ জোনাকত তিতি বুৰি
কবিতা লিখাৰ হেঁপাহ মোৰ বহুদিনৰ |
তোমাৰ চকুৰ পতা জাপ খাওঁতেই কিজানি
প্ৰাণ পাই উঠে হুছেইনৰ তুলিকা ,
তোমাৰ চাৱনিৰ বৰষাত গাভৰু হয়
মোৰ হৃদয়ৰ মোহনা |
তুমি হিয়াত ৰুণু ৰুণু সুৰ তুলি যোৱা
এটি পাহাৰী চিফুঙৰ মাত ,
বেলি লহিয়াওঁ লহিয়াওঁ কৰা এটি পথৰুৱা বাট |
তোমাৰ পদূলীত এজুপি খৰিকাজাঁই দেখিলোঁ; ৰাতিপুৱা,
ৰূপোৱালী হাঁহিবোৰেৰে সি ফুলি উঠিছে |
সেউজীয়া জপনাখন খুলি থ’বা আলফুলে,
কিজানি সোমাবলৈ পাৰোৱেই ধীৰে ধীৰে |
আৰু কত পৰ ৰখাই থ’বা মোক, বসন্তৰ ঠিকনা বিচাৰি
শীতৰ বাতৰি বিচাৰি
নৈৰ বিষাদ বিচাৰি
আকাশৰ অভিমান বিচাৰি
তোমাৰ প্ৰেমত পৰিবলৈ আৰু কত পৰ ?