হোলোংঘৰ

জ্যোতিময় দত্ত

দুওঁঠৰপৰা পুৰণি শব্দবোৰ হেৰাই গৈছে
দুখৰ এন্ধাৰত কাতি হৈ আহিছে ৰাতিবোৰ
এপথাৰ তেজেৰে কেচেমা-কেচেম গোন্ধাইছে কেচা মাটি

হাজাৰটা থৰ চকুৱে চাই আছে সেই একেই গাত
দু:স্বপ্নৰ বাৰুদ জোকাৰি কম্ৰেডৰ দহোআঙুলি নাচি আছে
ওলমি ৰোৱা সপোনক লৈয়েই উচুপি আছে স্বহীদ

কাৰ চেপি ধৰা বুকুত কোনে হেচি থৈছে চেচা বিষবোৰ
কাৰ চিতাৰ জুইত কাৰ এঙাৰ হৈছে মৰণকাতৰ আতস্বৰ

এই যে মৃত মানুহবোৰে সোলোকাই থৈছে কাপোৰ
ইয়াৰ পিছতো
কাৰ বাবে কোনে সাজি আছে চকুত জ্বলা জুইৰ হোলোংঘৰ

( সাম্প্ৰতিক সময়ৰ ধাৰাল দৃশ্যপট....... মোৰ এই কবিতাৰ বিষয়)