দিবাস্বপ্ন

অৰুন জ্যোতি দাস
(ক)
ভাৱিছিলো,ময়ো এদিন সেউজ হ’ম,
এবুকু শইচ বুকুত সিঁচি গর্ভৱতী হ’ম;
প্রথমজাক বৰষুণতে তিতিম-
কবিতা লিখিম আৰু চিঁঞৰিম ।
অবুজ হ’ম নৈপৰীয়া বতাহজাকৰ দৰেই
নেজ লগাই এৰি দিম
চিলা এখন ক’ৰবালে’—
চকুত সানি ল’ম সুমথিৰা আবেলি এটাৰ
আটাইবোৰ সঁচা ৰং...

চোতালত খুদকণ খাবলে’ দিম ঘৰচিৰিকা এটাক
আৰু,
নিচাসক্ত হ’ম তোমাৰ প্রেমত

(খ)
এদিন হাত মেলোতে
তোমাক চুই চাইছিলো;
বৰ শীতল আছিলা তুমি ।

কিন্তু তোমাক পোৱাৰ দিনা ,
তুমি মোৰ ‘তুমি’জনী নাছিলা
তোমাক জোকোৱাৰ দিনা
তুমি বুজনি দিয়া নাছিলা;
জেউৰাৰ সিপাৰে ৰৈ গৈছিলা তুমি
সৰাপাত হৈ ।
বাঁহীৰ সুৰ এটা উভটি গৈছিল তলমূৱাকৈ
মই মূৰ গূজিছিলো,
কেতিয়াবাই ডুবি মৰা,ভেকুতা-ভেকুত গোন্ধোৱা
মদৰুৱা মোৰ সত্বাটোক লৈ ।।