এদিন সকলো নোহোৱা হৈ আহিব

জ্যোতিময় দত্ত

এদিন সকলো নোহোৱা হৈ আহিব
দহো আঙুলিৰ হেলনীয়া পাকে হাউলাই থৈ যাব চিনাকি দিনৰ আত্মমগনতা
আবেগিক দুচকুৰ সপোনে বাগৰ নসলাব মসৃণ বাটত
সোণপানী চৰোৱা বুকু ফঁচি ৰ’ব জীৱন আৰু জন্ত্ৰণাত

এদিন সকলো নোহোৱা হৈ আহিব
ধাৰে কটা পানী ওলমি থাকিব চাৱনিৰ কোটৰত
হেঁপাহ পলুৱাই জঠৰতাৰ কুমতিয়ে গাঁত খান্দিব কলিজাত
সৰাপাতৰ দৰেই মৰমৰাই শুকাই আহিব আকুলতাৰ কুহুমীয়া

উৰি যোৱা পাৰহালিৰ ঢপঢপনি এটাত মাটি চাকিবোৰ নুমাই যাব
পুৰণি আঁহতৰ তলেৰেই উঠি যাব প্ৰাচীন বিশ্বাসটো
ৰ’দকাচলি গুচি যোৱাৰ বাটতো চাই চাই গধূৰতাত বুৰ যাব সন্ধ্যাটো
পকা-অংঠা হৈ মাথো জ্বলি থাকিব শিল হোৱা চকুবোৰ |

(দেইপোৰা মন এটাৰ কথাৰেই মোৰ এই কবিতা)