পৃষ্ঠা সমূহ

Sunday, April 17, 2011

ছাঁ পোহৰৰ খেলা

শান্তনু চাংমাই

ফুলৰ সতে কথা পাতি পাতি আমনি লগা ছোৱালীজনীয়ে প্ৰতিটো ভোমোৰাকে কৈ যায় তাইৰ আকুলতাৰ কথা/ বিচাৰি আনিবলৈ দিয়ে তাইৰ সপোনৰ কোঁৱৰক/

আঙুলিৰ পাবত দিনবোৰ যেন নাযায় নুপুৱায়/ সৰাপাতে ঢাকি ৰাখিব নোৱাৰে সংগীতৰ পূৰঠ সুৰবোৰ/
এপাহ এপাহ কৈ প্ৰতিপাহ ফুলৰ পাপৰি গণি শেষ কৰি পেলাইছে তাই/ তাইতকৈ ধুনীয়া হ’ব খোজা ফুলপাহিক পাতৰ সতে সী পেলাইছে/

কোমল ঘাঁহডৰা নিতৌ গোলাপৰ পাপৰি ছটিয়াই ভাস্কৰ কৰি ৰাখিছে/ বতাহত বিয়পাইছে বচা বচা আতৰৰ সুৰভি/ কোঁৱৰক লৈ কিমান যে জন্পনা/

নেদেখা নুশুনা ছবিখন মনতে আঁকি লৈ তাই উষাৰ পৰা চিত্ৰলেখা হৈছে/
অকণমান ছাঁ পৰিলেই তাই ডবিয়াই মেলি পোহৰৰ ব্যৱস্থা কৰিছে /

জীৱনত এবাৰ হলেও প্ৰেমত পৰিবা ব্ন্ধু

চয়নিকা কৌশিক

জীৱনত এবাৰ হলেও প্ৰেমত পৰিবা ব্ন্ধু
কোনো ব্যক্তিৰ প্ৰেমত হে পৰিবা, তেনে নহ্য়,
প্ৰেমত পৰা এটি নতুন আশাৰ,
এটি সপোনৰ
এটি লক্ষ্যৰ
এটি কবিতাৰ
এটি সন্ধিয়াৰ
এটি নিয়ৰ সেমেকা পুৱাৰ
এটি তন্দ্ৰাময় জোনাক নিশাৰ||

দেখিবা
এই প্ৰেম হৈ উঠিব এদিন তোমাৰ বাবে,
সুন্দৰ পুৱা এটি আদৰিবলৈ কৰা
মিঠা হেপাঁহ|

অসুখ

উচ্চজিৎ কলিতা

সিদিনা বতাহ আছিল গধূৰ,
উশাহত শেৱা্লি ফুলাৰ গোন্ধ,
উজাগৰী কো্ঠালিত বিয়পি গৈছিল এটি নিৰৱ সুৰ |
সিদিনা বতাহ আছিল গধূৰ
মাটিৰ কলিজাত দুখৰ আবুৰ,
নিশাহত পোৰা মাটিৰ গোন্ধ |
সিদিনা বতাহ আছিল গধূৰ,
উশাহত শেৱা্লি ফুলাৰ গোন্ধ |

প্রেমৰ সংবিধান

 হিৰণ্য হাজৰিকা

মই যিহেতু তোমাৰ প্রেমিক
লিখিব পাৰোনে মই
প্রেমৰ সংবিধান
... ৰচিব পাৰোঁনে নিস্পাপ পৃথিৱীত
সান্ধ্য-আইনৰ ধাৰাবাহিকতা ।

ভয়াৰ্ত মুখৰ প্রকাশ্য চাৱনি
সংবিধানিক ৰক্ষাকৱচ
হাঁহি হাঁহি পাৰ কৰিব পাৰা
নিদিও মই তাত সংজ্ঞা
অনুপ্রৱেশ তোমাৰ জীৱনলৈ ।

মাতাল পৃথিৱীত দুখৰ সময়
নিষ্ঠুৰ জীৱনৰ বাবে
প্রয়োজন জীৱনৰ অধিবক্তা
নালাগে সিঁহতক
শূন্যতা প্রাপ্তিৰ ওজৰ আপত্তি ।

নিঃকিন হৃদয়ৰ মৃত ব্যথা
তুমিতো নোহোৱা মোৰ কোনোকালে
জীয়াই ৰাখিম মই
হৃদয় কোণত
নিজ হৃদয় থ’ম কাৰাগাৰত ।

সংবিধানৰ অৱমাননা
যিহেতু প্রেমিক মই তোমাৰ
সংবিধানৰ বিৰুদ্ধাচৰণ ।।

মকৰা

কংকণ তালুকদাৰ

সৌ মকৰা বোৰে জাল গুঠিছে
এডাল এডালকৈ টানি আছে সূতা

আমাৰ দৰে পতংগবোৰক জালত পেলাই
নিজৰ স্বা্ৰ্থ সিদ্ধিৰ বাবেই
সিঁহতে জাল গুঠে
সিঁহতৰ ঠেংবোৰৰ দৰে
সম্প্রসাৰিত সিহতৰ আকাঙখা
সিহতে ভাবি নাচায় এবাৰো
আমাৰ দৰে ক্ষুদ্র পতংগবোৰৰ কথা

সেয়েহে আমি ক্ষুদ্র পতংগবোৰে
এটি আন্দোলন কৰিব লাগে
স্বা্ৰ্থপৰ মকৰা বোৰৰ বিৰুদ্ধে
কিয়োনো-
আমি ক্ষুদ্রজীৱ হ'লেও
আমাৰো জীয়াই থকাৰ অধিকাৰ অছে
আমাৰো সপোন দেখাৰ অধিকাৰ অছে।

Wednesday, April 13, 2011

পাণ্ডুলিপি

হৃষীৰাজ শৰ্মা

পাণ্ডুলিপিটো প্ৰস্তুত কৰাই নহ’ল
হয়তো হাতৰ আঙুলিবোৰ শীতৰ বুকুত জাহ গ’ল
পাণ্ডুলিপিটো প্ৰস্তুত কৰিম বুলি ভাবোতেই
বুকুত বেদনাৰ বাঁহী এটি বাজি উঠিল
শাওণ আহক বা নাহক,
তোমাৰ লুণীয়া অশ্ৰুৰ প্লাবন আহিল
তোমাৰ মৌনতাই ৰচা কবিতা
বিষাদ সুৰীয়া এটি গান হ’ল
মোৰ হৃদয়ৰ পাণ্ডুলিপি হিয়াতেই পমি ৰ’ল

নাগপুৰ
০৬/০৮/২০০৮

Tuesday, April 12, 2011

বুকুৰ বেই ভাঙি

জ্যোতিময় দত্ত

বুকুৰ বেই ভাই ভাঙি
কপি-কপি আতৰি গ’ল
হিয়াৰ কাঁচিজোন

কৰুণতাৰ পোছাক পিন্ধি
ছায়াকোঠাত উচুপি
থকা হ’ল
আৱেগৰ দুচকু

কঠিনতাৰ বোকোচাত উঠি
হো-হোৱাই আহিল পানীপিয়াৰ
মাতবোৰ

আৰু
মোক শুৱাই থৈ গ’ল
জয়াল ৰাতিৰ মৰিশালিত |

(এটা নিবিচৰা দিনক লৈয়ে মোৰ এই কবিতা )

এডাল ৰেখা,

তৰঙ্গম ডেকা

এডাল ৰেখা,

জীৱনৰ তুচ্ছতাৰ মাজতো
বিচাৰি যাওঁ
ক’লা মেঘৰ মাজেৰে নিগৰি অহা,
ছিৰাল ফাট দিয়া বুকু খনিক আশা দেখুওৱা


এডাল সৰল হেঙুলীয়া ৰেখা ||

Monday, April 11, 2011

দেবদাৰু

তৰঙ্গম ডেকা

মোৰ প্ৰেম যেন দেবদাৰু,
হোৱাই নাছিল কিন্তু যেতিয়া হ’ল
ইমানেই বাঢ়ি গল যে মই ধৰি ৰাখিবই নোৱাৰিলো,
মোৰ প্ৰেম যেন দেবদাৰু, মোৰ প্ৰেম যেন দেবদাৰু||

পাহৰি থাকিব পাৰো বাবেই

কংকণ তালুকদাৰ

মই,
জোন আৰু সূৰুযৰ
আলোকেৰে ভৰা চোলাটো বিচাৰিছিলো
দিনৰ বীভৎস পোহৰ আৰু ৰাতিৰ কুঁৱলি
অবিহনে একোৱেই নাপালো।

পাহৰি থাকিব পাৰো বাবেই
সপোন স্তিমিত আহত সময়ক সাৱটি
জীয়াই থাকো ৰূপালী দিনৰ সন্ধানত...

Sunday, April 10, 2011

মা

ৰিদিপ কুমাৰ নাথ

শেঙুণ উজাই উজাই হঠাতে এদিন সুধিছিলো
বুঢ়ী হ’লে তোক কি বুলি মাতিম মা?
উচপ খাইছিলি তই !
সময়ৰ বোকোচাই কঢ়িয়াই নিব নেকি মোকো
যৰ পৰা ঢুকি নাপাম তোৰ দৰদী কোলা?
তই চিন্তা নকৰিবি মা
তোৰ মমৰঙী চুলিয়েও মোক ডাঙৰ কৰিব নোৱাৰে দে
হৃদয়খন মোৰ কংক্ৰিটেৰ নবনাওঁ দে মা
আজুৰি আনি বিক্ৰী নকৰো দে আনৰ ওচৰত
নাতিয়েৰক সাধু শিকাবিনে তই মা.......তেজিমলা, বুঢ়ী আই,লটকন
শিকাবিনে তই তৰা গণিবলৈ?
পিঠাৰ জুতি নাপালে বোৱাৰীয়েৰক তইয়েই শিকাবি,
বুঢ়ী হ’লেওঁ তোক মা বুলিয়েই মাতিম
মই লাজ নকৰো দে মা

ঊষা নগৰীত সন্ধিয়া

জ্যোতি সংগীতা দত্ত

গণেশঘাটেদি জোনটো উঠি আহিলে
গাভৰু হয় চহৰ খন

বতাহ জাকত পাগ উঠিলে..
শিমলু তুলা হৈ খহি থাকে আকাশ

অগ্নিগড়ত উমি উমি জ্বলি থাকে তেতিয়াও..
গুচি যাব নোখোজা সুমথিৰা ৰ’দ

দুৰ্দান্ত সপোনেদি সোমাই আহে
ঊষাত বন্দী কোনোবা অনিৰূদ্ধ..
প্ৰেমিক হৈ উঠে গোটেই চহৰ খন

আন্ধাৰখিনিত বিয়পি যায়
ঊষাত হেৰুওৱা সময়
হ’ব নোৱাৰা উভতনিৰ য্ন্ত্ৰনাৰে চহৰখন গৈ থাকে

মুখৰ হৈ উঠে
ভাগৰুৱা চহৰখনৰ প্ৰত্যেকটো গলি
নিৰৱচ্ছিন্ন আলাপ আৰু ব্যস্ত পায়চাৰিত
লাহে লাহে নিখোজ হ্য় প্ৰেমিক চহৰখনত মৌনতা...

(..........এটা ফাগুনীয়া আবেলি প্ৰেমত পৰিছিলো চহৰখনৰ........)

Saturday, April 9, 2011

তোমালৈ…

চন্দ্ৰমা কলিতা

তোমাৰ হিয়াৰ বুলনিত খোজ দিব দিয়া এবাৰ
মই সেউজীয়াৰ বাতৰি হৈ বুটলি আনিম সকলো হালধীয়া।
দুচকুৰ গভীৰতাত ডুবি চাব দিবাচোন কাহানিবা,
মই জোনাক হৈ সিঁচি আহিম তাত এধানি ৰূপালী আভা।

হেঙুলীয়া আবেলি এটিত আহিবা কেতিয়াবা,
গধুলিলৈকে আমি পাতি থাকিম,
গুটিমালি ফুলবোৰৰ কথা

অপেক্ষা

লিনাজনা শৰ্মা

তোমাৰ উমাল পৰশ পাবলৈ ৰৈ আছোঁ এহেজাৰ বসন্ত ।
পচিমা বতাহে কাণে কাণে কৈ গ’ল হথাতে
কন্দুৱাই মোক,
তোমাৰ বাতৰি পাবলৈ নাই আজিও।
মলিন তামস হৈ ৰ’ল মোৰ দিগন্ত ॥

Friday, April 8, 2011

সেই নাৰীয়ে কি বিচাৰে

জ্যোতিময় দত্ত

সেই নাৰীয়ে কি বিচাৰে
যাৰ বুকুত কলমলাই থাকে অবুজ শিশু এটাই

যাৰ ওচৰলৈ হাজাৰবাৰ ডেউকা কোবাই উৰি
যাব খোজে বালিমাহী চৰাই

দুওঠৰ সুহুৰিত নৈৰ-পাৰলৈ ল’ৰ দিয়ে
ৰাতিৰ জোঁনটোৱে যাক বিচাৰি

যিয়ে পোহৰাই ৰাখে মোৰ দুচকুৰ বাট
সজাই থয় বিচাৰি ফুৰা সপোনময়তা

সেই নাৰীয়ে কি বিচাৰে
যাৰ ওঠৰ কপনিত তিতি থাকে উশাহ

যিয়ে মিচিকিয়া হাহিৰে চঞ্চল কৰে প্ৰৱাহী বতাহ
যাৰ কোচত মূৰ থৈ শুৱে চুলি মেলি মৌনতাই

সেই নাৰীয়ে কি বিচাৰে
যাৰ বাবেই উচুপনিৰ পতাত জ্বলি- জ্বলি
ওলমি থাকে ৰাতিৰ নক্ষত্ৰ

বিষাদ স্তৱক

জ্যোতিময় দত্ত

নিগাজিকৈ বুকুত ঠাই দিয়াৰ পিছতো
সোমাই আহি এটা নামেৰে শিপাবলৈ দিয়াৰ পিছতো
বিষবোৰ বিষ হৈয়েই থাকিল

বৰষুণত মই তিতি থকাই হ’লো দিন-ৰাতি
মই মনৰ মাজতে ভঙা- গঢ়াৰ খেল এখন
খেলি থাকিলো তোমাক লৈ ।

Thursday, April 7, 2011

"মা"লৈ এখন চিঠি:

হৃষীৰাজ শৰ্মা

মা তোমালৈ এখন চিঠি লিখিম বুলি ভাবিছিলোঁ
সেই যে তাহানিতে বুকুৰ বাবাৰ শিৰত হাত ফুৰাই বিদায় দিছিলা
নোটোকো বুলিয়েইটো চকুপানীবোৰ সযতনে সাঁচি থ’লা
কিমান বিশাল তোমাৰ হৃদয়ৰ প্ৰতিটো কোঠালী
য’ত তুমি সাঁচি ৰাখিছা সময়বোৰ
সেই সময়বোৰকেই একলগ কৰি লিখাৰ কথা আছিল এদিন
তোমাৰ বিশালতাক কেতিয়া চিনি পাম মই?
মা মই দেখিছোঁ বন্ধুত্বৰ সোৱাদ, মৰমৰ প্ৰকাশ
মই দেখিছোঁ নদী পাৰ হৈ অহা প্ৰতিজন লোকৰে গুপুত অহংকাৰ
আৰু দেখিছোঁ আত্মপ্ৰতিষ্ঠাৰ দৌৰত নিজকে হেৰুৱাব খোজা প্ৰতিজনৰে নীৰৱ শোক
এই দেখি থকা বোৰকে তোমাকো দেখুৱাবলৈ খুজিছিলোঁ
পিছে কোনোবাই এদিন ক’লে,
চিঠিয়ে হেনো হৃদয়ৰ বতৰা কঢ়িওৱা বন্ধ কৰিছে আজিকালি
মা, তুমিতো তোমাৰ বাবাৰ অন্তৰৰ কথাবোৰ বুজি পাবা অন্তত
মই এতিয়াও তাহানিৰ বাবা হৈয়েই আছোঁ তোমাৰ বাবে
মা সময়বোৰ বদলিল,
হয়তো তুমি সাঁচি থোৱা সময়বোৰ আজিৰ বাবে ইতিহাস
পাঁচ বছৰত কত নদীয়ে সোঁত সলালে তাৰ হিচাপ তুমিতো ৰখা নাই
পাঁচ বছৰত মৰিশালিত ফুল গজিল, দিন বাঢ়িল, ৰাতি বাঢ়িল
নোকোৱা কথাবোৰ কৈ কৈয়েই কোনে কিমান কাঢ়িলে
তাৰ খবৰ তুমিতো ৰখা নাই
কিমান ৰাখিলোঁ, কিমান দিলোঁ,
সকলোবোৰ আজি অতীত মা
তোমালৈ লিখিবলৈ দুখ লাগিছে,
দূৰণীতো অনুভৱ কৰিছোঁ জাতিৰ পতন আৰু ব্যৰ্থ ৰণহুংকাৰ
মা, জীৱনৰ সকলো দ্বাৰ বন্ধ হোৱাৰ পিছত
মইও দৌৰিছোঁ ভোগবাদীৰ ভাৱনাত
পদে পদে বিশৃংখল হৈ পৰিছে মোৰ সত্ত্বা,
স্বপ্নবোৰ বৰ ভয়ানক মা
কেৱল জীয়াই থকাৰ তাড়নাতে চকু থাকিও কণা, কাণ থাকিও কলা আজি মই
বিপন্ন পথেৰে বহুখিনি আগবঢ়াৰ পিছত দিনবোৰৰ লগত মিলিবলৈ শিকিলোঁ
আৰু এদিন হাতত ধৰি পোহৰৰ স’তে চিনাকী কৰাই দিলে এজনে
দেখিলোঁ আজিও পুৱাৰ বেলিৰ সেই একেই সুমথিৰা ৰং
শুকুলা কুঁৱলীবোৰৰ আৰ্দ্ৰতা আৰু বতাহত ভাঁহি অহা মন্ত্ৰধ্বনি
বিশ্বাস কৰিবানে মা, সকলোবোৰ যেন আজিও সাৰে আছে
অন্তৰেৰে বৈ গৈছে সহস্ৰ সমুদ্ৰৰ ঢল
মই মুগ্ধ মা, তোমাৰ সময়বোৰ সযতনে আছে আজিও
তুমি সাঁচি ৰখা সময়বোৰকে ন সাজত নতুনকৈ গঢ়ি পিতি সজাম বুলি ভাবিছোঁ
তুমি আশীৰ্বাদ দি যাবা মা, তোমাৰ বাবা এতিয়া ঘূৰি আহিছে
কোনো কথাই সলনি হোৱা নাই এতিয়াও, তুমি শিকোৱাৰ দৰেই
মই আজিও জন্মৰে ভাৰতীয়, হৃদয়ৰে অসমীয়া..

Wednesday, April 6, 2011

সেই গান নাগাবি বাৰিষা নামে

ৰিদিপ কুমাৰ নাথ

সেই গানত অস্তাচলৰ বেলি এটি বাস কৰে
হালধীয়াৰ পৰা হেঙুলীয়া হোৱাৰ আগলৈকে
সুমধুৰ আছিল সেই গান !
ছন্দ হেৰুৱাই বেসুৰা হোৱাৰ পৰলৈকে
তাত জোনাক নামিছিল,
এতিয়া বাৰিষা নামে |
হেপাহৰ বিপৰীতে কক্‌বকনি হয় সহচৰ
আৰু গানটোত ফুটি উঠে ভাগৰ |

সেই গানে জোৱাৰ আনে
সেই গান নাগাবি বাৰিষা নামে

Sunday, April 3, 2011

নীলা খামৰ চিঠি

চাও মুক্তিনাথ গগৈ

এজাক ধুমুহাই
মোৰ হেপাহৰ ফুলনিখন আতৰাই নিলে
বহুদুৰ বহুযোজন ।।
আবেলিৰ হেঙুলিয়া আভাই
আজিকালি মোক আমনি নকৰে...
তোমাৰ স্মৃতি সোঁৱৰাই ।।
নতুবা নকৰে,সূয্যাস্তক হাতবাই বিদায় জনোৱা
সেই বগা বগলীজাকেও ।।
যাৰ পিঠিত উঠি মই গৈছিলো
তোমাৰ আকুলতাৰ কাষলৈ ।।
সময়ৰ গতিশীলতা বা বামৰলীয়ে
মোক আজি নিচেই অকলশৰীয়া কৰি তুলিলে ।।
কিন্ত
হিয়াৰ কোণত এতিয়াও তোমাৰ স্মৃতি..
পৰি আছে নীলা খামৰ চিঠিহে.... ।।

কথাকবিতা

শান্তনু চাংমাই

বহাগ

দুৰ্দান্ত যুৱক মই - নাম মোৰ বহাগ | অপ্ৰতিৰোধী জলপ্ৰপাতৰ দৰে চুৰ্ণ-বিচুৰ্ণ কৰি আগুৱাই যাওঁ সহস্ৰ শিলৰ প্ৰাচীৰ | বৰদৈচিলা ব্ৰহ্মাস্ত্ৰৰে বধি যাওঁ নিশকতীয়া মনৰ কাপুৰুষবোৰক | গজিবলৈ নিদিও মুঙদুনচুনখামত এলাহৰ বিজলুৱা শেলুৱৈ | মানুহক ঠগি খোৱা চামৰ বাবে তৈয়াৰ কৰো মৃত্যুনামা | নচচা শুল সাজু কৰো দিবলৈ শাস্তি | তুমি হয়তো সুধিবা- “ক’তা, কেতিয়াওতো দেখা নাই তোমাৰ ন্যায়? কেতিয়াওতো ৰাঙলী হোৱা নাই লুইতৰ বুকু কপট-কুলাঙ্গাৰসকলৰ শোণিতেৰে ?” এৰা হয়তো ঠিকেই কৈছা তুমি | লাওপানী, মঙহৰ নিচাত বুৰ গৈ ময়ো কেতিয়াবা পাহৰি যাও মোৰ নিজৰেই কৰ্তব্য | চহালেইতো নহ’ব- বৰষুণেও তিয়াব লাগিব মাটিৰ পিঠি | মাথো যহালেইতো নহ’ব- কামেহে দাঙি ধৰিব মোৰ প্ৰকৃত পৰিচয়- মোৰ দুৰ্দান্ত স্ৱৰূপ | তোমালোকে এটা কাম কৰা- সেই যে ফাইলটো দেখিছা? তাতেই সুমুৱাই থৈ যোৱা তোমালোকৰ অভিযোগৰ দৰ্খাস্তবোৰ; সময় হ’লে নিশ্চয় খুলি চাম- অহা বছৰ চ’ত মাহ নৌ আহোতেই |

ৰঙালী

দীপলিপ চিৰযৌৱনা গাভৰু- নামটো নাজানা জানো? ৰঙালী | প্ৰথম বিহুকুৱৰী হৈছিলো- ছশমান বছৰৰ আগতেই | এতিয়াও মানুহে মোৰ কথা মনত ৰাখিছে | বহাগ আহিলেই সোধে মোৰ ঠিকনা- সোধে মোৰ প্ৰগ্ৰাম এইবাৰ ক’ত ক’ত ৰাখিছে | টিকেটৰ যি হে দাম, তথাপিও মানুহ আহে জাক জাক- গাড়ী ভাড়া কৰি কৰি | সস্তীয়া থিয়েটাৰ নাইবা চিনেমাতকৈ মই জন্মাৰ পাৰো অধিক আপোনতা | মোৰ বুকুৰ উঠা-নমাত প্ৰাণ পায় প্ৰতি বছৰে অলেখ ডেকা সপোনে | সেয়ে অসমৰ মোৰ দাম বেছি - | তুমি যদি থাকা কোনো সস্তীয়া বস্তি অথবা গাৱত- মোক হয়তো নেদেখিবও পাৰা | সাতদিনতে ইমান যে অনুষ্ঠান আবদাৰ পূৰ কৰিব লগীয়া হয়, তোমাৰ অন্চললৈ নহাৰ বাবে ভূল নুবুজিবা- অহা বছৰ নিশ্চয় আহিম, কিন্তু আগতীয়াকৈ মোক “বুকিঙ” কৰি থ’বলৈ নাপাহৰিবা |

Saturday, April 2, 2011

বিশ্বাস

জ্যোতি সংগীতা দত্ত

তুমি হেৰাই নোযোৱাৰ পৰত
মই মোক হেৰুৱাই পেলালো
উমান নাপালো
মোৰ ৰ’দ আৰু বৰষুণৰ চোতালত
আচলতে শূণ্যই আছিল
তোমাৰ খোজৰ গভীৰতা

স্মৃতিৰ উদ্যান

যামিনী অনুৰাগ

মোৰ বুকুৰ খিৰিকী মেলি দিলো,
এন্ধাৰৰ জাল বন্ধা ধূলিময় বাটেৰে সোমাই আহিল ফাগুনৰ বতাহজাক ,
আৰু উদাস-উদাস ফাগুনৰ এজাক ৰ’দ
শিৰ-শিৰাই উঠিল দেৱালবোৰ
বহু যুগৰ সীমাহীন অপেক্ষাৰ ক্লান্তি ভাঙি যেন এক ৰৌদ্ৰস্নান

অভিমানত ডুবি থাকিল দেৱালৰ ঘড়ীটো
’কিয় মোৰ বাবে নাছিল তোমাৰ তিলমানো অৱকাশ
অসাৰ যাতনাত ডুবি ৰ’ল ক’ত বসন্ত
আজি কিয় ঘূৰি চালা মোৰ ফালে !’

শুই আছে মোৰ বুকুৰ কোঠালিৰ আচ-বাব বোৰ
মোৰ পঢ়া-মেজৰ অকামিলা টিপ-চাকিটো
মোৰ আধালিখা ডায়েৰীবোৰ
চিলিঙত ওলোমা বিচনীখন
আৰু এটা নিলিখা কলম

অৱসাদৰ ধূলি চামনিত পোত খাই আছে মোৰ স্মৃতিৰ উদ্যান
খিৰিকীৰে জুমি চালো, মৰহি যোৱা গোলাপৰ পাহিত লাগি আছে নেকি
সন্ধিয়াৰ সেই কিছু একান্ত ক্ষণ,
ক’ৰবাত ৰৈ আছে নেকি অপেক্ষাৰ কবিতা
ওঠৰতা বসন্তৰ হিচাব-নিকাচ

অৱসাদে মূক কৰি নিছে মোক
ধূসৰ হৈ আহিছে দৃষ্টিৰ গভীৰতা
সন্ধিয়াৰ আগমনে সোঁৱৰাই দিলে
জোনাক হ’ব নোৱাৰাৰ কি যে দুখঃ

সেই নাৰীৰ বাবেই প্ৰেমিক হৈ উঠিছো

জ্যোতিময় দত্ত

সেই নাৰীৰ বাবেই প্ৰেমিক হৈ উঠিছো
তাইৰ বুকুত উমলি থকা কাঁচিজোনে পোহৰাই থাকে মোৰ নিশাক

দুভৰিৰ যন্ত্ৰণাক পাহৰি খোলা চকুৰে পাৰ কৰিছো হেজাৰ ৰাতি
মোৰ কলিজাত পুৰাতন প্ৰাচীৰত আঁকি যোৱা দহোআঙুলিৰ যন্ত্ৰণা

হালি থকা সপোনক বান্ধি দিছো সময়ৰ বোকোচাত
দুহাতত জপাই থৈছো তামৰঙী দুপৰীয়াৰ কাতৰতা

সেই নাৰীৰ বাবেই মোৰ এন্ধাৰ বাটত গধূৰতা
ধোৱাৰঙী আকাশত হাহাকাৰৰ গাজোন

নিজক কবৰ দি সপোনক তুলি ধৰাৰ গোপন আয়োজন
গছৰ ফাকত ফচি ৰয় জোন, নৈ:শব্দৰ কাতৰতা, জিলিৰ উচুপনি

সেই নাৰীৰ বাবেই জোৰ কৰি চেপি থ’ব খোজো দুওঠৰ কপনি
ভাগৰুৱা দুচকুত হানি দিও জঠৰতা

তাইৰ বাবেই হাহি-হাহি মোৰ দিন আৰু ৰাতিবোৰলে নমাই আনো এন্ধাৰ
তিতা কলিজাত পুতি থও পানিপীয়াৰ চিনাকি মাত এটা

সেই নাৰীৰ বাবেই আকুলতাৰ বাটত জাৰি কৰিছো সান্ধ্য আইন
নিজক খুন কৰি তুলি লৈছো দুচকুত চিপচিপিয়া এজাক অবতৰীয়া বৰষুণ

Friday, April 1, 2011

স্নেপস্বট

 জ্যোতিময় দত্ত

শিলৰ শব্দবোৰ মজিয়াত থেকেচা খাই পৰোতে
মাটিৰ মানুহে উই হাফলু হৈ দেৱাল বগালে

টেটু চেপা বতাহে কপালে সাধুশুনা চোতাল
কলিজাৰ কেঁচা তেজ মিলি গ’ল ধাৰেকটা পানীত

ঢলি পৰা সাকোখনেৰে সময়ৰ নৈ-খন পাৰ হওতে
হালধীয়া ৰ’দে ফালি থৈছিল গাৱৰ মাটিৰ মনবোৰ

চকুৱে চকুৱে জিলিকি ৰৈছিল আখৰাভূমিৰ পোৰা অঙঠা
দহোআঙুলিৰ ফাকেৰেই সৰকি গৈছিল বিচাৰি ফুৰা স্ৰোত-চেতনা

ওঁঠ পুৰিছিল ,দুভৰি তলুৱা জ্বলিছিল
হেৰুৱা মাতেৰেই ভূকুৱাই আছিলো স্বপ্নহাৰা বুকুবোৰ

ধুনীয়া গাভৰুবোৰ

হৃষীৰাজ শৰ্মা

তেওঁলোকে খোজ নাকাঢ়ে মাটিত,
নাচায় বিফল প্ৰেমিকলৈ কিম্বা নাহাঁহে |
তেওঁলোক যেন
কোনোবা অভিমানৰ খনিকৰে আলফুলে সজোৱা পুতলা
য’ত সুন্দৰতাৰ প্ৰলেপ আছে, কিন্তু জীৱন নাই;
ধুনীয়া গাভৰুবোৰ মৰতৰ বিকাৰ ||
তেওঁলোকৰ বাবেই দিন-ৰাতি, সেউজ আৰু ফুলবোৰ
তেওঁলোকৰ বাবেই সন্ধিয়াৰ তৰা আৰু শৰতৰ গানবোৰ
তেওঁলোকৰ উশাহত সোমাবলৈ ব্যাকুল উন্মাদ মলয়া
ধুনীয়া গাভৰুবোৰে মৰতক সৰগ কৰে অহোৰাত্ৰ..|
ধুনীয়া গাভৰুবোৰৰ দুচকুত নথাকে অনুভৱৰ আৱহ সংগীত
টেলিভিচনৰ পৰ্দাৰ পৃথিৱীত চকুপানী টোকাৰ নিৰ্মোহ আখৰা
দাপোনৰ প্ৰেমত পৰি গুলপীয়াবোৰৰ ৰক্ষাৰ কাতৰ প্ৰাৰ্থনা
আৰু ভগৱানৰ নামত এশ এবুৰি শপত.!
ধুনীয়া গাভৰুবোৰ নিমখীয়া আশা
প্ৰেমৰ নামৰ চতুষ্পদী কবিতা
তেওঁলোকৰ আবাহনত নিদ্ৰাগ্ৰস্ত হয় কাৰোবাৰ হাতৰ তুলিকা
কবিৰ হিয়াই হিয়াই সিঁচি থয় প্ৰেমৰ কঠিয়া
ধুনীয়া গাভৰুবোৰ যেন নিমিলা স্থানাংক জ্যামিতি
হয় ইপাৰ নহ’লে সিপাৰ
ধুনীয়া গাভৰুবোৰ মৰতৰ বিকাৰ ||

Tuesday, March 29, 2011

প্রতীক্ষা

চাও মুক্তিনাথ গগৈ

হয়,
মই আজিও বিচাৰো তোমাক ।।
বিছাৰো,
তোমাৰ সৈতে কটোৱা আকাশ নীলা সৈই দিনবোৰ ।।
আজিও মই চাব বিছাৰো,
নিম গছৰ আৰেৰে আকাশৰ জোনবাইটি ।।
যত লিখা আছে,
তুমি আৰও মই লিখিব বিছৰা আধৰোৱা সপোণবোৰ ।।
সময়ৰ গতিশীলতাৰ মাজতো,
এতিয়াও মই বিছাৰো
তোমাৰ ভালপোৱাৰ নিবিৰ পৰশ ।।
সচকৈ আহিবানে বাৰও তুমি ।।

Monday, March 28, 2011

দিবাস্বপ্ন

অৰুন জ্যোতি দাস
(ক)
ভাৱিছিলো,ময়ো এদিন সেউজ হ’ম,
এবুকু শইচ বুকুত সিঁচি গর্ভৱতী হ’ম;
প্রথমজাক বৰষুণতে তিতিম-
কবিতা লিখিম আৰু চিঁঞৰিম ।
অবুজ হ’ম নৈপৰীয়া বতাহজাকৰ দৰেই
নেজ লগাই এৰি দিম
চিলা এখন ক’ৰবালে’—
চকুত সানি ল’ম সুমথিৰা আবেলি এটাৰ
আটাইবোৰ সঁচা ৰং...

চোতালত খুদকণ খাবলে’ দিম ঘৰচিৰিকা এটাক
আৰু,
নিচাসক্ত হ’ম তোমাৰ প্রেমত

(খ)
এদিন হাত মেলোতে
তোমাক চুই চাইছিলো;
বৰ শীতল আছিলা তুমি ।

কিন্তু তোমাক পোৱাৰ দিনা ,
তুমি মোৰ ‘তুমি’জনী নাছিলা
তোমাক জোকোৱাৰ দিনা
তুমি বুজনি দিয়া নাছিলা;
জেউৰাৰ সিপাৰে ৰৈ গৈছিলা তুমি
সৰাপাত হৈ ।
বাঁহীৰ সুৰ এটা উভটি গৈছিল তলমূৱাকৈ
মই মূৰ গূজিছিলো,
কেতিয়াবাই ডুবি মৰা,ভেকুতা-ভেকুত গোন্ধোৱা
মদৰুৱা মোৰ সত্বাটোক লৈ ।।

দেৰগঞা বেলি

অৰুনজ্যোতি দাস

কোনোবা এদিন জোনটোৱে সুধিব তোমাক
কোন কোন আছিল তোমাৰ সখী..

কি বুলি ক'বা তুমি
কি বুলি ক'বা তুমি

কোনোবাখিনিত ব্যস্ত থকা কোনোজনৰ বতৰা পালে
অথবা সিৰাইদি কিবা এটা বৈ যোৱা যেন লাগিলে
তোমাৰ উচপিচ্ লাগিবনে----

বাঢ়িবনে
বাঢ়িবনে

সেই দেৰগঞা ৰান্ধনী-বেলি.. ।

Sunday, March 27, 2011

নিৰ্বাসন

জ্যোতি সংগীতা দত্ত

নিলগাই থৈছো
চিনাকি বৰষুণজাকে বাউলী কৰা প্ৰত্যেক খন আকাশ
য’ত অঁকা আছে
মোৰ প্ৰিয়তম সময়ৰ নিগাজী ঠিকনা |

Saturday, March 26, 2011

হোলোংঘৰ

জ্যোতিময় দত্ত

দুওঁঠৰপৰা পুৰণি শব্দবোৰ হেৰাই গৈছে
দুখৰ এন্ধাৰত কাতি হৈ আহিছে ৰাতিবোৰ
এপথাৰ তেজেৰে কেচেমা-কেচেম গোন্ধাইছে কেচা মাটি

হাজাৰটা থৰ চকুৱে চাই আছে সেই একেই গাত
দু:স্বপ্নৰ বাৰুদ জোকাৰি কম্ৰেডৰ দহোআঙুলি নাচি আছে
ওলমি ৰোৱা সপোনক লৈয়েই উচুপি আছে স্বহীদ

কাৰ চেপি ধৰা বুকুত কোনে হেচি থৈছে চেচা বিষবোৰ
কাৰ চিতাৰ জুইত কাৰ এঙাৰ হৈছে মৰণকাতৰ আতস্বৰ

এই যে মৃত মানুহবোৰে সোলোকাই থৈছে কাপোৰ
ইয়াৰ পিছতো
কাৰ বাবে কোনে সাজি আছে চকুত জ্বলা জুইৰ হোলোংঘৰ

( সাম্প্ৰতিক সময়ৰ ধাৰাল দৃশ্যপট....... মোৰ এই কবিতাৰ বিষয়)

Thursday, March 24, 2011

এগৰাকী নাৰীৰ বাবে ৰঙৰ সন্ধানত

ৰিদিপ কুমাৰ নাথ

তেওঁৰ ওঁঠযুৰি কেন্‌ভাচলৈ আহিলে ৰং বিচাৰি হাবাথুৰি খাওঁ
শেঁতা পৰা সেই দুওঁঠে মূকবধিৰ কৰি তোলে মোক |
লাফিং গেছীয়া হাঁহিৰে কিমাননো আৰু দিন ঠেলিম ?
ডাৱৰীয়া চকুৰে আৰু কেইটা নিশা জলক্লান্ত হোৱাৰ কথা?
এমুঠি ৰং ছটিয়াম বুলি হাত মেলোতেই উমান পাওঁ শূন্যতাৰ
শূন্য দুহাতেৰে মটীয়া দুওঁঠ সেপিয়াই চাওঁ
বিপদসীমাৰ ওপৰত সেই ওঠ শেঁতা পৰি ৰয়
আৰু ম‍ই.....তাৱৈৰ কাৱৈ |
বগাই বগাই এযুৰি তৰা চিঙাৰ হেঁপাহ,
মটীয়া ওঁঠত ৰং গুজাৰ ঔফুলীয়া আশা,
চকুৰ আগত গৰাখহনীয়া আৰু
আপদীয়া ডাৱৰৰ কংসৰ কাৰাগাৰত বন্দী তৰা |
ডাৱৰেৰে বন্দী সেই বন্দীনীৰ গৰ্ভত
পাৰ কৰিছিলো ম‍ই দহটি মাহ |

আঃ কি জয়াল ৰাতি

অৰুনজ্যোতি দাস

মাজনিশাৰ নিস্তব্ধতা ভাঙি
বাজি উঠে মোৰ গাঁৱৰ পথত
গিৰিপ-গাৰাপ বুট জোতাৰ
গহীন শৱদ ।

মাজে মাজে তন্দ্ৰা ভাঙে
কুকুৰ জাকৰ ভুক্ ভুকনিয়ে

কলপাতত নিয়ৰ সৰাৰ ছন্দ ভেদি
নৈৰ সিপাৰে যেতিয়া নিশাটো শুই পৰে,

আঘোণৰ শেঁতা-শেতেলীত
ঠেতুৱৈ ধৰা বতাহত তেতিয়া
ভাঁহি আহে ঘন কুঁৱলীৰ
নীৰৱ উচুপনি ;

আঃ কি জয়াল ৰাতি!

Wednesday, March 23, 2011

সাঁথৰ

জ্যোতিময় দত্ত

দুভৰি জোকাৰি দৌৰি থকালৈকে বুকুবোৰ জীৱন্ত
চকুৰ চেলাউৰি কপি থকালৈকে লাজৰ উৰণী
দুহাত মেলি থকালৈকে কপালৰ আকাশ নীলা

যিমান দূৰলৈকে চাব পাৰি সিমানলৈকে বিশ্বাস
যিমান দূৰলৈকে বুজি উঠিব পাৰি সিমান দূৰলৈকে চিন্তাশীল
যিমানলৈকে জুখি চাব পাৰি সিমানেই বিবেক

দুচকুত দেউ দি থকালৈকে বাস্তৱ
ধূলিত পোত গৈ দেৱালত উলমি ৰ’লে
হৈ পৰে
মৰহা দিনৰ এটা উখহি পৰা সাঁথৰ |

( কিছু অনুভৱ পাৰ কৰি অহা দিনৰ... মোৰ এই কবিতা )

Monday, March 21, 2011

সপোনৰ খবৰটো

জ্যোতিময় দত্ত

পোহৰে এন্ধাৰে মাটি-পানীৰ খবৰটো দি ফুৰোঁতে দেখিলো
ফটা ওঁঠৰ কোৱাৰিয়েদি তেজ বিৰিঙি আহিছে
য’ত খবৰবোৰ পৰি আছিল তেজৰ লেটি লৈ
তাত এদিন প্ৰথনাৰ শলিতা জ্বলিছিল
বূঢ়াডাঙৰীয়াৰ ঘাম পৰি

ইতিহাসৰ সৌধত বিজয়ৰ লাল পতাকা এখন
উৰি থ্কাৰ পৰতো
গাঁওবোৰ এতিয়া আন্ধাৰৰ পোতাশালত বন্দী

অন্তহীন ঢৌত আমাৰ হাঁহি-হেঁপাহবোৰ উথলি অহাৰ দিনতো
পেটত গামোচা বান্ধি ৰাতি নিয়াইছোঁ হেজাৰজনে

আৰু
সৰাপাতৰ মৰমৰণিত যেতিয়া সাৰ পাই উঠিছিল
সপোনৰ টুকুৰা লৈ চকুবোৰ
দেখিছিলো
ৰৈ আছিল খবৰ হৈ হাড়ত ফুলা এডৰা বনৰীয়া ফুল |

Sunday, March 20, 2011

ভালপোৱাৰ গান

হৃষীৰাজ শৰ্মা

তেতিয়া সাগৰ এখন উজাই আহে মোৰ বুকুৱেদি
তুমি বিলাই দিয়া সকলোবোৰ নীলৰঙী সম্ভাৱনা সাৱটি
তেতিয়া বেলিৰ ডেউকাত উৰি ফুৰে সময়
মটীয়াবোৰ সেউজীয়া হয়, আৰু
তোমাৰ চকুৰ পতাত ওমলে সা ৰে গা মা বোৰ
ভালপোৱাৰ গান এটি মোৰ বুকুত সিঁচি থৈছা তুমি
ফুল হৈ ফুলি উঠিলে তোমাৰেই খোপাত শুৱাবহি !!

Friday, March 18, 2011

তোমাৰ প্ৰেমত পৰিবলৈ আৰু কত পৰ ?

হৃষীৰাজ শৰ্মা

তোমাৰ শব্দবোৰেৰে মোৰ উশাহ আৰু
তোমাৰ ভাৱনাবোৰ মোৰ মন শৰতৰ জোনাক |
তুমি প্ৰেমৰ ৰাগীৰ এপিয়লা ৰঙা মদিৰা
আৰু ম‍ই ব্যকুল সেই নিচাত উতলিবলৈ
তোমাৰ প্ৰেমত পৰিবলৈ আৰু কত পৰ ?
তুমি ৰৈ আছা দূৰণীত,
বন্ধ তোমাৰ চৌপাশ
ম‍ই বিশৃংখল, মোহান্ধ, ভয়াৰ্ত
নাজানোঁ, কেতিয়ালৈ মুকলি হ’ব
তোমাৰ আঁচলত আবদ্ধ সেই জোন ;
যাৰ জোনাকত তিতি বুৰি
কবিতা লিখাৰ হেঁপাহ মোৰ বহুদিনৰ |
তোমাৰ চকুৰ পতা জাপ খাওঁতেই কিজানি
প্ৰাণ পাই উঠে হুছেইনৰ তুলিকা ,
তোমাৰ চাৱনিৰ বৰষাত গাভৰু হয়
মোৰ হৃদয়ৰ মোহনা |
তুমি হিয়াত ৰুণু ৰুণু সুৰ তুলি যোৱা
এটি পাহাৰী চিফুঙৰ মাত ,
বেলি লহিয়াওঁ লহিয়াওঁ কৰা এটি পথৰুৱা বাট |
তোমাৰ পদূলীত এজুপি খৰিকাজাঁই দেখিলোঁ; ৰাতিপুৱা,
ৰূপোৱালী হাঁহিবোৰেৰে সি ফুলি উঠিছে |
সেউজীয়া জপনাখন খুলি থ’বা আলফুলে,
কিজানি সোমাবলৈ পাৰোৱেই ধীৰে ধীৰে |
আৰু কত পৰ ৰখাই থ’বা মোক, বসন্তৰ ঠিকনা বিচাৰি
শীতৰ বাতৰি বিচাৰি
নৈৰ বিষাদ বিচাৰি
আকাশৰ অভিমান বিচাৰি
তোমাৰ প্ৰেমত পৰিবলৈ আৰু কত পৰ ?

Thursday, March 17, 2011

নৈৰ ইপাৰে....

ৰিদিপ কুমাৰ নাথ

নৈৰ ইটো পাৰত ৰৈ আছিলো
সমান্তৰালভাৱে,
পলকতে উটি গ’লাগৈ.....
ৰৈ থাকিলো ম‍ই.....

চলন্ত পানী
ক্লান্ত জীৱন |

জিলিৰ মাতত পথাৰখন তিতি আছে নিয়ৰত

জ্যোতিময় দত্ত

জিলিৰ মাতত পথাৰখন তিতি আছে নিয়ৰত
আকৌ গধূৰ হৈ পৰিছে মৌন ওঠৰ নিৰৱতা

আহতৰ ডালত পৰি কান্দি থকা ফেঁচাহালিও
ক’ৰবালে বুলি ৰাতি কাটি উৰি গ’ল

কাৰোবাৰ চকুৰপৰা দিন-ৰাতিৰ
চিন এটা নাইকিয়া হ’ল

হেৰাই গ’ল বুকুত ধৰফৰাই
বাঢ়ি অহা আৱেগ

কিনকিনিয়া বৰষুণত চিলমিলিয়া হ’ল
সপোনৰ টোপনি
বলিয়া ডাৱৰে গিলি থলে কাঁচিজোন |

( এটা নিবিচৰা দিনৰ স্নেপচট... মোৰ এই কবিতা)

Wednesday, March 16, 2011

এদিন সকলো নোহোৱা হৈ আহিব

জ্যোতিময় দত্ত

এদিন সকলো নোহোৱা হৈ আহিব
দহো আঙুলিৰ হেলনীয়া পাকে হাউলাই থৈ যাব চিনাকি দিনৰ আত্মমগনতা
আবেগিক দুচকুৰ সপোনে বাগৰ নসলাব মসৃণ বাটত
সোণপানী চৰোৱা বুকু ফঁচি ৰ’ব জীৱন আৰু জন্ত্ৰণাত

এদিন সকলো নোহোৱা হৈ আহিব
ধাৰে কটা পানী ওলমি থাকিব চাৱনিৰ কোটৰত
হেঁপাহ পলুৱাই জঠৰতাৰ কুমতিয়ে গাঁত খান্দিব কলিজাত
সৰাপাতৰ দৰেই মৰমৰাই শুকাই আহিব আকুলতাৰ কুহুমীয়া

উৰি যোৱা পাৰহালিৰ ঢপঢপনি এটাত মাটি চাকিবোৰ নুমাই যাব
পুৰণি আঁহতৰ তলেৰেই উঠি যাব প্ৰাচীন বিশ্বাসটো
ৰ’দকাচলি গুচি যোৱাৰ বাটতো চাই চাই গধূৰতাত বুৰ যাব সন্ধ্যাটো
পকা-অংঠা হৈ মাথো জ্বলি থাকিব শিল হোৱা চকুবোৰ |

(দেইপোৰা মন এটাৰ কথাৰেই মোৰ এই কবিতা)

এই কথা অচিনাকি নহয়

জ্যোতিময় দত্ত

এই কথা অচিনাকি নহয়
ধোঁৱাৰঙী নিয়ৰৰ বাটেৰে বেলিটিয়ে নৈ-খনত জাপ দিয়াৰ কথা
নলনি ফালি উজাই অহাৰ কথা পানীকাউৰীৰ মাতটো
চকুৰ বগাৰে ঢাকি থোৱাৰ কথা বুকুৰ হালধীয়াক

এই কথা অচিনাকি নহয়
টেঙেচীয়া মাতেৰে মাতি থকাৰ কথা
মৌন আলাপৰ সীমাহীন উত্তেজনাক
তৰাপাতৰ আগেৰে সৰি পৰিব খোজা পানীৰ টোপালত
কঁপি কঁপি ওলমি থকাৰ কথা আকাশৰ নীলিমতা
সজাই লোৱা তাছপাতৰ দৰেই সজাই লোৱাৰ কথা
নিবিচৰা পোহৰ আৰু এন্ধাৰবোৰ

সকলো হেৰুৱাই অহাৰ পিছতো হেৰাই নোযোৱা গোন্ধ এটি
খোজৰ ভিৰত নিবিচৰাকৈয়ে কাণত ভাহি উঠা
চিনাকি অচিনাকি মাতৰ মৃদু লয় এটা
সাঁচি ৰখাৰ কথা বুকুৰ একুৰিয়ামত

এই কথা অচিনাকি নহয়
সুকুমল উশাহৰ প্ৰবাহী প্ৰশান্তি এটা বিচাৰি
শিলত কাটি থোৱাৰ কথা দগমগাই থকা পকা ৰ’দৰ এটা ছিটিকনি |

(( ভালপোৱা দিনৰ নষ্টালজিয়া..... মোৰ এই কবিতা ))

Monday, March 14, 2011

কমলা কুঁৱৰী

জ্যোতিময় দত্ত

মেলা চুলিৰে বাগৰে কলচীয়া আকাশ
ৰজাৰ ৰথৰ চকাই পিহি নিয়ে কাৰোবাৰ আৱেগৰ কাঁচিজোন

কেঁচা ৰাতিৰ নৈ-পৰীয়া কোহালত লগ এৰা দিয়ে বুকুৰ ছাঁটো বুকুৰ পৰা
পানীপিয়াৰ মাতে তেজৰ এন্ধাৰত পুতি যায় বিষাদ

কাৰেঙৰ ভগা মাতত ৰেপ যায় ফেহুঁৰ্ঙী দেহ কমলাৰ
সপোনৰ শয্যাত খহি থাকে জীয়াই থাকিব পৰাকৈ মনৰ কুহুমীয়া

মৰণকাতৰ কঁপনিত জ্ৱলি থাকে দুওঁঠ
ন-দেহৰ পিয়াহত ৰজা মৰে, প্ৰজা মৰে পথাৰৰ খৰাঙত

বিৰামহীনতাৰ সীমনাত পাখি মেলি ধৰফৰাই কলিজাৰ হেতুলুকা
মঙলতী বুঢ়ীৰ বাছনীত ভৰিৰ মাটি খহে কমলাৰ
গভৱতী বুকু বান্ধি থোৱা হয় কপালৰ পুখুৰীত

পাৰঘাটে পাৰঘাটে ৰাতি দুপৰত উচুপি থাকে কমলা
কুঁৱৰী ফুলি থাকে হালধীয়া সোণাৰু হৈ কোঁৱৰৰ চকুপানীত |

(মোৰ জীৱ্নত লগ পোৱা হেজাৰজনী কমলা আৰু হেজাৰজন সপোনকুঁৱৰৰ নামত এই কবিতা)

Wednesday, March 9, 2011

তুমি

অৰুনজ্যোতি দাস

তুমি প্রেমত বিশ্বাস নকৰা
অথচ কাৰোবাক ভালপোৱা!
ই কি কথা
ই কি কথা
ই কি কথা যে তুমি চলচ্চিত্রৰ নাচ ভালপোৱা
অথচ ধ্রুপদীৰ বাবে নাক কোঁচোৱা
[তোমাৰ সস্তীয়া বিনোদন!]
ই কি কথা
ই কি কথা যে তুমি ডিজিটেল কেমেৰাৰ কথা পাতা
আৰু জীৱনত বেলি উঠা চাবলে’ নিশিকিলা!

তোমাৰ সামান্য পানীলগাত টেবলেটৰ বাবে হাঁহাকাৰ কৰা
মাৰাৰ মালিচৰ আমেজ তুমি কেনেদৰে বুজিবা

কেনেদৰে বুজিবা তুমি
ভগা হিয়াৰ ৰাউচি জোৰা বিননি
তুমি নিশ্চয় ডেন্ড্রাইট বা ফেভিকলৰ কথা ক’বা!

Tuesday, March 8, 2011

বর্তমান

মানস জ্যোতি চেতিয়া

সেউজী কম্পনৰ
তেজাল অনুনাদ

Monday, March 7, 2011

তৃষাতুৰ মন

মানস জ্যোতি চেতিয়া

বাস্তৱ-অবাস্তৱৰ মাজত
দোদুল্যমান মনটো
যায়নে দিগন্তৰ সিপাৰে
জ্ঞানবৃক্ষৰ ফল খাৱলৈ
জিজ্ঞাষাৰ জুই লগাবলৈ
আকাশৰ দৰে বহল হ'বলৈ...!

Saturday, March 5, 2011

বনৰীয়া সূর্যমুখী

মানস জ্যোতি চেতিয়া

বনৰীয়া সূর্যমুখী বুলি কয় তোমাক সিহঁতে
কিন্তু মইতো তোমাক বনৰীয়া-ঘৰচীয়াৰ বাচ-বিচাৰ কৰা নাছিলো !
মই এতিয়াও পাহৰি যোৱা নাই ... তুমি সেই প্রজাতিৰে অংশ ।
পৃথিৱীৰ পৰা কি পালা কি নাপালা…?!
তেনে এটা প্ৰশ্নৰ পিচত পথভ্ৰষ্ট হ'বলৈ এৰি দিলা কিয়…?!
হয়তো তুমি বুজিলা পোৱাতকৈ দিয়াৰ মূল্য… !
ক'ত পোহৰ-আন্ধাৰ পাৰ কৰিলা...একে সূর্য একে চন্দ্রৰ তলত...
ক'ত চিনাকি অচিনাকি কৃট-পতংগ, পক্ষী… এ
চুহি নিলে তোমাৰ মৌ, তোমাৰ ফল… দি গ'ল এমুঠি আশা…
হয়তো তুমি বিচাৰিছিলা তোমাৰ ৰেণু-ফল বোৰৰ বিস্তাৰন…
কিন্তু তুমি সুখী … সিহঁতৰ সুখবোৰলৈ চাই… !
তুমি কৃতজ্ঞ… তোমাৰ চাৰিওফালৰ কাঁটইটীয়া গোলাপবোৰলৈ !
আৰু অপতৃণবোৰ ...! সিহঁতকো ভাল পাবলৈ শিকিলা…!
হাঃ হাঃ হাঃ… তুমি এতিয়াও পাহৰি যোৱা নাই আপেক্ষীকতাবাদ…!
সিহঁতো জীয়াই থাকিৱ বিচাৰে একে পৃথিৱীৰ তলত…. ।

Monday, February 28, 2011

স্বৰলিপি : বৰষুণ

দিগন্ত বুঢ়াগোহাঁই

মৃত্যুহাৰা স্পন্দিত ছন্দৰ
তৰংগশায়িত
আতোলতোল এটি গান--বৰষুণ।

কালিঘুঁকিৰ কালিন্দী এন্ধাৰ
আৰু
অহংকাৰৰ এমুঠি কীট
তামৰঙী আকাশৰ
বলিয়া উপত্যকাত
ভৰুণ স্বপ্নৰ বলাকা
ত্রস্তমান।

তথাপিও,
সূৰ্যস্নাত কুশীলৱ মই
ছৰৌৰৱা পৰজাৰ ফুটাৰেই দেখো
সেমেকা মাটিৰ উড্ডীন সপোন।

বিস্মৃতিৰ শৈবাল আকাংক্ষাৰ
প্রতিমা জাগিব
এদিন
তোমাৰ স্পৰ্শেৰে
উত্তপ্ত হ'ব
প্রেম আৰু জীৱনৰ
শীতাৰ্ত স্নায়ু।

এটি আবেলি,ফাগুনৰ অনুভৱবোৰ সাৱটি

চন্দ্ৰমা কলিতা

বতাহ এজাক বৈ আছিল,
নাহৰকেইজোপাত কপনি তুলি।
অস্তাচলত লুকাব খোজা নাছিল,
আবেলিৰ হেঙুলীয়া হাঁহি।

বতাহত কপিছিল মোৰ কপাহী দোপাত্তা,
হয়তো ফাগুনৰ উন্মাদনা।

সিমলুজোপাৰ হাঁহিত সেইদিনা মাতাল হৈছিল ফাগুন।

লাহে লাহে ধুলিয়ৰী হৈছিল ভাৱনাৰ সাগৰ।

মূৰ তুলি সুধিছিলো,
বন্ধ দুচকুৰে তুমিও অনুভৱ কৰানে,
তলসৰা ফাগুনৰ হালধীয়া বিষাদ ?

তুমি হাঁহিছিলা
মোলৈ নোচোৱাকৈ সেইদিনা তুমিয়েই কৈছিলা,

হালধীয়াই নোৱাইছে উর্বৰা ধৰিত্ৰী।
সেউজীয়াৰ বাতৰি বতাহত সিঁচি,
আশাৰ বৰষুণজাক
ফাগুনেইতো আনিব মাতি।

Wednesday, February 23, 2011

এজাক মানুহ আৰু শগুনৰ সাধু

অনন্ত মোহন শৰ্মা

এজাক চিঞঁৰ বাখৰ কৰা মানুহে বননিত
খেদি ফুৰিছিল হৰিণৰ দুটা পোৱালী।
আকাশত উৰি আছিল দুটা নোদোকা শগুণ।
এজাক কিৰিলী পৰা মানুহে বাটলু গুটিৰে
শগুণ দুটাক বধ কৰিছিল।
আৰু আটায়ে মিলি ভক্ষণ কৰিছিল
শগুণৰ মঙহ।

Sunday, February 20, 2011

এখন হৃদয় বিচাৰি লও

অনন্ত মোহন শৰ্মা

মেঘ আছে বাবেই, আকাশৰ ইমান অহংকাৰ ।
প্রেম আছে বাবেই, হৃদয় ইমান বিশাল
দুখতো উমলিব পাৰে সুখৰ সতে,
আহক আমি এনে এখন হৃদয় বিচাৰি লও
যি আকাশৰ দৰে অহংকাৰী আৰু বিশাল ।।

মাত

তপনজ্যোতি নেওগ
১.

সুৱদি সুৰীয়া মোৰ কামৰূপা আই
মৌ-সৰা মাত তোৰ হৃদয় জুৰুৱা
ক’তেনো বিচাৰি পাম এই জগতত
মুকুতাৰ মনি যেন জাকত জিলিকা

২.

মোৰ শিৰে শিৰে এক গোপন অহংকাৰ
মোৰ তেজে তেজে এক বিশ্বাস
মোৰ শৈশৱ
মোৰ কৈশোৰ
মোৰ যৌৱন
প্ৰতিটো ঊষাৰ কলকলনিত মুগ্ধ
মোৰ প্ৰাপ্তি, মোৰ প্ৰজ্ঞাৰ উচ্ছাস ৷৷

Saturday, February 19, 2011

শব্দম

উচ্চজিৎ কলিতা

বহুদিন বিৰতিৰ পিছত
জুই একুৰা জ্বলিব ধৰিছে
গুমগুমাই থকা আঙঠাৰ পৰা
সিহঁতৰ বুকুৰ ভিতৰত;
কোনো আন্দোলনৰ ভুৱা শ্লোগান নহয়
নহয় কোনো শোষকৰ চতুৰালি,
বালিমাহীৰ দুখেৰে নোওৱা
জোনাকৰ গধূলিবোৰত আৰু
তমসাচ্ছন্ন অমানিশাৰ দুৰ্যোগতো
উদাত্ত কণ্ঠে নিগৰি বৈছে
সিহঁতৰ হৃদয়ৰ সমগ্র জ্বালামুখী ।
দূৰৈত গুৰুম্ গুৰুম্ হিলৈৰ নিনাদ ভেদি
নদীয়ে-বতাহে, পথাৰে-পাহাৰে
আকাশ কঁপাই বিয়পি পৰিছে
শব্দৰ সৈতে একাত্ম হৈ পৰা
এমুঠি স্বপ্নাবেশীৰ হৃদয়-ধ্বনি ।

কমলা-বিমলা-ৰমলাকুঁৱৰী
তহঁতৰ বাবে আজি
দুঃসময়ৰ বুকু ফালি ওলাই আহিছে
বহুকেইজন বাৰীকোঁৱৰ,
সপোনৰ দেশৰ পৰা লৈ আহিছে এমুঠি শব্দ,
তহঁতক শিকাই দিব প্রতিবাদৰ ভাষা ।
অসমীয়া আজি জাতি মৃত, কোনে কয় !
দেখুৱাই দিবি শকতি অসমীয়াৰ
কাৰণ, তহঁত যে বিপ্লৱী-তহঁত যে তাণ্ডৱী।
এই জুই জ্বলিছে
শব্দিল আলি-কেঁকুৰিত,
আমি জ্বলাম এই জুই নৱ শতিকাত
শদিয়াৰ পৰা ধুবুৰীলৈ
উজনিৰ পৰা নামনিলৈ ।
হাদিৰাচকী এইবাৰ শৰাইঘাট হ’ব,
সকলোতে উৰিব অসমীয়াৰ বিজয় পতাকা;
জাগি উঠ অসমীয়া ডেকা
জাগি উঠ অসমীয়া গাভৰু
তহঁত আজি নৱযুগৰ যুঁজাৰু,
ৰৈ নাযাবি-হাৰি নাযাবি
তহঁত যে আজীৱন বিপ্লৱী;
লক্ষ্যত যদিহে থাক অবিচল
আকৌ আমি সমস্বৰে গাম
“আমি অসমীয়া, নহওঁ দুখীয়া............”

ৰঙা তেজেৰে, বন্দুকৰ নলীৰে
অসমী আইৰ বুকু বিদাৰি লিখা বুৰঞ্জী সলাই
আহ, লিখোঁ আমি নতুন যুগত
নতুন মৰমৰ নতুন প্রেমৰ শব্দময় ইতিহাস ।
পাণবজাৰৰ অশ্লীল বতাহজাক ঠেলি পঠিয়াই
সাগৰিকাৰ বাবে বোৱাই আনিব লাগিব
এজাক নতুন বতাহ,
জীপাল পথাৰত ফুটাই তুলিব লাগিব
মোৰ দেশৰ মাটিৰ গান ।

শুনিছ, শুনিবি, শুনিবই লাগিব তহঁতে,
নৱ শতিকাৰ গৰ্ভত আমি ধাৰণ কৰাম
শব্দেৰে গঢ়া মানৱ্তাৰ অমোঘ বীৰ্য্য,
পুনৰ জী উঠিব অসমীয়াৰ জীয়া ইতিহাস,
হিংসা গলি গলি
জিলিকি উঠিব ভাৰতৰ পূব আকাশত
এক আলো্কময় নৱ প্রভাত ।

Thursday, February 17, 2011

সেউজ গাভৰু

ৰিদিপ কুমাৰ নাথ

জোনৰ হালধীয়াত বিৰিঙি উঠিছে
সেউজ ধাননিৰ ঢৌ খেলা বুকু |
ফিৰফিৰিয়া বতাহজাকে সুহুৰিয়াই যায়...
সেন্দুৰীয়া জোনবাইৰ দুস্টভৰা চাৱনি,
লাজত দ খায় তাইৰ কাজল সনা দুনয়ন ;
কল্লোলিত বুকুৱে তাইৰ সোঁৱৰাই দিলে
ফাগুনৰ পচোৱাত হিল্লোলিত আইৰ আঁচলখনলৈ
মনত বাজি উঠিল কেতেকীৰ সুহুৰি এটি
নৈৰ খলকনিয়ে মাউথ্‌ অৰ্গেন বজায়...
তাইৰ নাচোনৰ তালে তালে;
তৰাবোৰে জোকাই,চকু টিপিয়াই
ঢৌ খেলি নাচি তাই পলাব নোৱাৰে,
দিগবলয়ৰ কয়েদখানাত যে বন্দী তাই |
হঠা‍ত্‍ অহা কিনকিনিয়া বৰষুণজাকে
মেহুৰা কৰি তুলিলে তাইক,
সদ্যস্নাতা সেন্দুৰীয়া দুগালে ওৰণি বিচাৰে
আবেলিৰ ৰামধেণুলৈ মনত পৰে;
সৰ্পিল গতিৰে চুচুক-চামাককৈ সৰি পৰা
আঁহতৰ পাত এটাই সকিয়াই দিলে...
সেউজী গাভৰু হ’ল |

Tuesday, February 15, 2011

চহৰৰ ভোগালী

কুলদীপ মেধি
চিডি প্লেয়াৰত বাজিছে হিংলিছ ছং
আৰু হাতে হাতে বিলাতী উন্মাদনা
ভোগালীৰ ৰাগীত মতলীয়া
আমি অসমীয়া...


আমি পাহৰিলো খমখমীয়া পাট
অথবা তাঁতৰ জাত
ব্য়স্ত বুলি শিকিলো
পছিমীয়া ঢং
জীৱন কৰি তুলিলো ছৰ্ট-কাট...


আমি সদায়ে হেপ্পী
নিউ য়েৰ, মেৰিজ, এনিভাৰ্ছেৰি
বাৰ্থ-ডে, ফাদাৰ্ছ-ডে, মাদাৰ্ছ-ডে
আনকি সাৰি যোৱা নাই বাপতি সাহন বিহুটি
এনে দিনো আহিব যেন
কাৰোবাৰ আই-বোপাইৰ বছৰেকীয়াৰ দিনাও
কোনোবাই হয়তো ক‘ব "হেপ্পী..."
আৰু প্ৰীতিৰ উপহাৰ যাচিব হাঁহি হাঁহি...


হায়ৰে অসমীয়া, ধিক অসমীয়া !


ৰঙতে ৰঙীন হৈ
পাহৰো নিজৰেই ঘৰমুৱা বাট
এনেদৰেই হেৰুৱাম নেকি
আমাৰ অমিয়া মাত?

Monday, January 31, 2011

ব'হাগ

দিগন্ত বুঢ়াগোহাঁই


(1)
এজাক উদ্বাউল ৰ'দৰ
কলকলনি--
মোৰ ব'হাগ।

দুৰ্বাদল বাৰিষাৰ
কৰ্কশ স্পৰ্শ
ভূপতিত সেউজীয়া ভ্রূণ
মোৰ ব'হাগ।

কাঁইটিয়া কৈশোৰৰ
নিবিড় অৰণ্যাভিযান
এখিলা পাত,এটা মন্ত্র
ত্রস্তমান স্বপ্নৰ এআকাশ বিশ্বাস
মোৰ ব'হাগ।

(2)
সভ্যতাৰ ধূমায়মান আকাশ
পৰ্ণপাতী আৱেগৰ
তামবৰণীয়া কলাজ
নতুন ব'হাগ
মোৰ ব'হাগ।

বৰ্ষা

উচ্চজিত্‍ কলিতা

চিকমিক বিজুলী
মেঘবোৰ উদুলি-মুদুলি,
আকাশে মাদল বায়,
পথাৰ সেউজীয়া
ৰোৱণী উৰণীয়া,
প্রকৃ্তি গাভৰু হয়।


উতনুৱা মেঘবোৰে
ৰাংঢালী বৰষাক
বেছিকৈ জোকালে
লুইতখন বলিয়া হয়,
মানুহৰ পাতকত
বৰষাও পাতকী,
ৰজাঘৰৰ পদূলিৰে
ৰাইজৰ চকুলো বয়।


হালোৱা ককাইটিৰ
হিয়াৰে পানচৈ
কাঁচিয়লি ধাননি
লুইতত বুৰ গ’ল,


চৌদিশৰ বতাহত
‘ৰিফিউজী’ৰ হাহাকাৰ,
খালৈটোৰ ভিতৰত
ৰূপোৱালি পুঠিজাকৰ
ফুৰ্ফুৰীয়া গোন্ধটো
ক’ত যে হেৰাই গ’ল!


প্রেমিকৰ পদূলিত
আশাহত গধূ্লি,
কবিৰো ভাষাবোৰ
পাৰ ভাঙি উপচি
ৰাজপথে উটুৱাই নিলে।


বৰতাৰে চেওৱা চালত
ঝিপ ঝিপ বাৰিষাৰ
সুমধুৰ ঝংকাৰ
শুনিবলৈ নোপোৱা,
তামীঘৰাৰ শিবিৰত
ভোকাতুৰ কান্দোনৰ
গুঞ্জৰ ভাঁহি ৰয়।


মানুহেই যেতিয়া
নাভাবি অকণো
আপো্ন ধৰণীক
শতুৰু শালিছে,
বৰষাৰো সিহঁতলে
নালাগে এধানি ব্যথা।


এনেকৈ থাকিলে
সুদূৰৰ গৰাহত
লুইতৰ বুকুত
জাহ যাব অসম
জাহ যাবি অসমীয়া,
ইতিহাসৰ পাত
লুটিয়াই চাবলৈ
ৰৈ যাব আধাজ্বলা প্রলয়ৰ শিখা।

তেজ লগা ভোগালি

উচ্চজিত্‍ কলিতা

পুৰণি কবিতাৰ শাৰী এটি গুণগুণাই
মেজিৰ উমত বহি আছিল আজন্ম কবি
মৃত্যুশীতল পুহৰ
পোৰা মঙহৰ সোৱাদ লৈ
ভোগালি আহিছে
লাৰু-পিঠা,মাহ-কাৰৈৰ পেটেণ্ট কৰিবলৈ
এইবাৰ বাৰু আহিব নেকি
কোনোবা বিদেশী বণিক ?

ম’হ যুঁজ, কণী যুঁজ দেখোন কেতিয়াবাই অস্পৃশ্য
এইবাৰৰ ভোগালিত
পৰমাণুৰ যুঁজ এখন পতাই ভাল
হাজাৰ হওঁক তেতিয়া
সকলোৱে শুই থাকিব শেষৰ উশাহ লৈ,
কোনোৱে দুখৰ নৈত উটিবলৈ
জীয়াই নাথাকিব
গুপ্তহত্যা-গণহত্যাৰ পিছত
বুকু শুদা হোৱা মাতৃৰ দৰে
সেওঁতা উকা হোৱা বোৱাৰীবোৰৰ দৰে
আৰু বাটে-ঘাটে অনাথ হোৱা শিশুবোৰৰ দৰে |

মেজিৰ জুইত জীৱনৰ উম বিচাৰি আহত কবি
হিংসাৰ চুবুৰিত আজি বিদ্রোহী কবি !
ভোগালিক ভোগ কৰিবলৈ কচাইবোৰৰ সংখ্যা বাঢ়িছে
বঢ়া নাই মানুহৰ সংখ্যা,
কবিৰ কলমত সেয়েই হয়তো ইমান নিৰাশা
সময়ৰ তেজ লগা ভোগালিত |
(গোষ্ঠীগোত সংঘৰ্ষত নিহত সকলৰ স্মৃতিত)

Sunday, January 16, 2011

বিষয় মূলত: স্বাধীনতা আৰু আমি

বিপাশা বৰা

স্বাধীনতা-
মানে কি কাষ্ট্ৰো, বলছেভিক, ইটালীৰ একীকৰণ !
অকণমান উশাহৰ বৈধতা অথবা বহুজাতিক কোম্পানীৰ ভেজাল পানীয়ৰ দৰে
জনতাৰ বিশ্বাসৰ পৰীক্ষাত অৱতীৰ্ণ এটা শব্দৰ অসহায়তা ?
আমি নাজানো, আমি নাজানো,
স্বাধীনতা ছাদ্দামৰ প্ৰিয় শ্লোগান নে পৰেশ বৰুৱাৰ !
বিচ্ছিন্নতাৰ সোঁতত কিমান দূৰ ভটিওৱাৰ অন্তত কাংক্ষিত পাৰ
আৰু স্বাধীনতা কোন ইউট’পিয়াৰ নাম ?
আমি জানো জীৱনৰ সৰলীকৃত সমীকৰণ-
এখন চালি আৰু এখন ৰুটি
আমি জানো এতিয়া সময় দুঃসময়ৰ,
পাঞ্চালীৰ চুলিত দুঃশাসনৰ তেজৰ চেকা
সেই বাবেই লুটিওৱা নাই বহুদিন প্ৰিয় বিষয়ৰ পৃষ্ঠা
মাটি/মানুহ আৰু সেউজীয়া
পঢ়া নাই এবাৰো বাতৰি কাকত |
কিয়নো ৰেড এলাৰ্ট ঘোষিত আমাৰ প্ৰতিতো সপোনৰ ওপৰত
জীৱনৰ স’তে থকা সকলো চুক্তি
প্ৰত্যাহাৰ কৰাৰ আগেয়ে এবাৰ
নিজৰ পৰাই নিৰ্বাসিত কৰি সুধিব পাৰে নিজক
"ভিতৰৰ পৰাই আচলতে কিমান স্বাধীন আমি?"

সমীৰণ বৰুৱা আহি পালে

দিগন্ত বুঢ়াগোহাঁই

ফেহুঁজালি-
আকাশত প্ৰচ্ছদ অৰ্ধসূৰ্যৰ।
"সমীৰণ বৰুৱা আহি আছে।"

অৰণ্যবাসী স্বপ্নৰ আঙুলিত ধৰি
আমি আগুৱাম
বৃষ্টিৰ বন্যাৰে বিধৌত
এলিচৰ যাদুসনা দেশলৈ।

মৃত্যু আৰু কান্দোনৰ
ভয়াল শব্দত
নৃত্যৰতা পৃথিৱী।
শিলীভূত আকাংক্ষা আৰু
স্তিমিত উত্তেজনাৰ
শীতলতা ভাঙি
অৰ্ধসূৰ্যৰ তেজাল উত্তৰ-
"সমীৰণ বৰুৱা আহি আছে।"

মোৰ আইৰ ৰঙচুৱা চকুলো
চকুতে শুকায়।
প্রত্যয় প্রতিশ্রুতিৰ
কেঁকুৰীত
এদিন লগ হ'ম
আৱেগৰ উমসনা
বুকুৰ সেউজীয়া তেজেৰে
আত্মাৰ লাইখুঁটা গঢ়িম।

"সমীৰণ বৰুৱা আহি পালে"
উদ্বাস্তু বিপ্লৱৰ
অপসৃয়মান আদৰ্শৰ
অস্তগামী অৰ্ধসূৰ্যই ক'লে,
"সমীৰণ বৰুৱা আহি পালে।"

Saturday, January 15, 2011

ভোগালীৰ সুৰ:

হৃষীৰাজ শৰ্মা

ভোগালী মানেই মনে নামানা কিছু আত্মকথা
এৰি থৈ অহা বহুতো সাধুকথা
ভোগালী মানেই উছৱৰ বতৰ
আকাংক্ষাৰ লহৰ
কাৰোবাৰ সুৰত সুৰ মিলাই
ফুলি উঠা এটি প্ৰহৰ
ভোগালী আহিলেই পুতুকণৰ উলাহ চৰে
আঘোণীৰো মন উৰোঁ উৰোঁ,
বছৰত যে পয়েৰাকে এবাৰেই হাঁহে.!
ভোগালী মানেই বিধ্বংসী মৰণপণ
ভোগতেই আৰম্ভণি, ভোগতেই সমৰ্পণ
ভোগালী মানেই মাজনিশাৰ অস্বস্তি
তেজৰ বানত উটি যোৱা নব্বৈৰ নলবাৰী
ভোগালী মানেই আশ্বাস, বিশ্বাস
অসমৰ বুকুত প্ৰতিশ্ৰুতিৰ নিশ্বাস
ভোগালী মানেই বেদনাৰ অন্ত
অপেক্ষাৰ বন্দনা ইমানতে সমাপ্ত
ভোগালীতেই আইৰ আঁচল চকুলোত তিতিছে
পোনাকণে হাবি এৰি ঘৰলৈ আহিছে..

অপেক্ষা

ৰিদিপ কুমাৰ নাথ

সময়ৰ ভূৰত বঠা বাই ঢাপলি মেলিলো
গৰ্ভজাত এটা বছৰৰ পিনে;
আইৰ প্ৰসৱলৈ এতিয়াও কিছু ক্ষণ বাকী |
প্ৰসৱ বেদনাত কাতৰ হৈ আইয়ে
উভতি চাইছে অতীতলৈ.....
৩৬৫ দিন গৰ্ভত লৈ জন্ম দিয়া
সন্তানবোৰৰৰ পৰা কিনো পাই আহিছে তেওঁ!!
এমুঠি বিস্ফোৰণ, এজাক নাৰী ধৰ্ষণ
নে ৰাজনীতিৰ পৰা ভাঁহি অহা ভেঁকুৰৰ অশ্লীল গোন্ধ?
গেলা বানপানীয়ে আইৰ ওকণি চোবায় |
এফাল ৰুটি নাইবা ফটা এখনি কানি
বিচাৰি হাবাথুৰি খোৱা একোটা ওকণি সিহঁত |
আইৰ মৰমৰ ওকণি |
কিন্তু হায় !!! লিটাৰে লিটাৰে তেজ খোৱা
ফিটাপেলুবোৰ ৰোধিবলে হ’লে কোনো নাই!
কাঁটা তাঁৰ বগাই তেজ খোৱা অগণন ফিটাপেলু |
সিহঁতৰ ভৰত আই কুজী বুঢ়ী |
নিস্পেষিতৰ চকুপানীৰে পাৰিবনে ধুৱাব
আইৰ আঁচলত গোট মৰা তেজৰ চেঁকুৰাবোৰ
গৰ্ভজাত এই সন্তানটোৱে!!
বৰ আকুলতাৰে বাট চাই আছে আইয়ে |

Saturday, January 1, 2011

মৰমৰ

মনোজ মন কলিতা


যোৱা নিশা যেতিয়া ৰেলত উঠি গুচি আহিলো
খিড়ীকিৰে বহুবাৰ চাই পঠিয়ালো,
কিজানিবা কোনোবাই মোলৈ চাই আছে !
নাই |
বন্ধ খিড়ীকিবোৰৰ সিপাৰে মাথো ৰৈ আছে
সীমাহীন অন্ধকাৰৰ পৰ্দা |
তুমি আহিবা বুলি এবুকু মৰম লৈ আছিলো
কিন্তু নাহিলা |
পুৱা যেতিয়া হৃদয়খন জুকিয়াই চালো
দেখিলো মৰমবোৰ সেমেকি গৈছে ;
ওৰেটো নিশা যে উচুপি থাকিলো, সেই বাবেই |
সেই সেমেকা মৰমবোৰ মাথো তোমাৰ বাবেই আছিল,
এতিয়া সেইবোৰ কলহত ভৰাই থলো ,
লাওপানী হ’লে খাব পাৰিম ;
অন্ততঃ মাতাল হোৱাৰ জোখাৰে |
হয়তো তেতিয়াহে সামৰিব পাৰিম মোৰ চকুপানীবোৰ !
এতিয়া মই তোমাৰ পৰা বহু নিলগত,
তথাপি গভীৰ নিশা উচপ খাই উঠো,
তোমাৰ হৃদয়ৰ স্পন্দনবোৰ শুনি, ইমান ওচৰত !
মোৰ মৰমবোৰ দুপৰীয়াৰ ৰ’দজাকে শুকুৱাই পেলালে
বতাহৰ বোকোচাত তোমালৈ পঠিয়াই দিছো,
সময় পালে বুটলি ল’বা ,
পেলাই নিদিবা |
অন্ততঃ উকা কাগজত নীলা চিঞাঁহীৰে
এটা আকাৰ দিবা মৰমবোৰক,
চিঞাঁহী যদি নোপোৱা মোক জনাবা;
ভগ্ন হৃদয়ত তেজৰ চেকুঁৰা এতিয়াও বিৰিঙি আছে |